Once upon a time , a Town Mouse went on a visit to his cousin in the country. The Country Mouse was a simple , rustic fellow , he loved his town friend. He gave him a hearty welcome. Beans , cheese and bread , were all he had to offer , but he offered them freely. The Town Mouse rather turned up his long nose at this simple country fare , and said;
 |
" I cannot understand , cousin , how you can put up with this poor food ! But of course you cannot expect anything better in the country. Come with me and I will show you how to live. When you see town life , you will wonder how you could ever live in the country. "
No sooner said than done. The tow mice set off for the town and arrived at the big house where the Town Mouse lived in a hole.
" You will want some refreshment after our long journey ," said the polite Town Mouse , and took his friend into a grand dining room. There they found the remains of a fine feast. Soon the two mice were eating up jellies and cake and all that was nice.
suddenly they heard growling and barking. "What is that?" said the Country Mouse. "It is only the dogs of the house,
" answered the other. "Only!" said the country Mouse. " I do not like that music at my dinner!"
just at that moment the door flew open , in came two huge mastiffs , and the two mice had to scamper down and run off.
" Good-bye , cousin the country Mouse.
" What ! Going so soon?" said the other.
"yes," he replied; " Better beans and bread in peace than cakes and jellies in fear."
एकदा, एक टाउन माऊस आपल्या चुलतभावाच्या देशात भेटीसाठी गेला होता. कंट्री माऊस एक साधा, देहबोलीदार सहकारी होता, तो त्याच्या शहरातील मित्रांवर प्रेम करीत असे. त्याचे मनापासून स्वागत केले. बीन्स, चीज आणि ब्रेड या सर्व गोष्टी त्याने ऑफर करायच्या होत्या पण त्याने त्यांना फुकट दिले. या साध्या देशाच्या भाड्याने टाउन माऊस त्याऐवजी आपले लांब नाक वर वळले आणि म्हणाले;
"चुलतभावा, मला हे समजत नाही की आपण हे खराब अन्न कसे घालू शकाल! परंतु आपण देशात कशाचीही चांगली अपेक्षा करू शकत नाही. माझ्याबरोबर या आणि मी कसे जगायचे ते दर्शवितो. जेव्हा आपण शहर जीवन पहाल, तेव्हा आपण आश्चर्यचकित व्हाल. आपण देशात कसे राहू शकाल. "
जितक्या लवकर पूर्ण होण्यापूर्वी सांगितले नाही. तो टोळ उंदीर शहरासाठी निघाला आणि टाऊन माउसच्या एका छिद्रात असलेल्या मोठ्या घरात पोहोचला.
“आमच्या लांब प्रवासानंतर तुम्हाला थोडासा आराम हवा असेल,” असे विनम्र टाउन माऊस म्हणाला आणि त्याच्या मित्राला भव्य जेवणाच्या खोलीत नेले. तेथे त्यांना उत्तम मेजवानीचे अवशेष सापडले. लवकरच दोन उंदीर जेली आणि केक खात होते आणि ते सर्व छान होते.
अचानक त्यांना उगवण्याचा आणि भुंकण्याचा आवाज ऐकू आला. "ते काय आहे?" देश माऊस म्हणाले. "ते फक्त घरातील कुत्री आहेत,
"दुसर्‍याला उत्तर दिले." फक्त! "देश माऊस म्हणाला." माझ्या डिनरमध्ये मला ते संगीत आवडत नाही! "
त्याक्षणी दार उघडले, दोन प्रचंड मास्टरिफ आले आणि दोन उंदरांना लबाडीने खाली पळावे लागले.
"अलविदा, देश माऊस चुलत भाऊ.
"काय! इतक्या लवकर जात आहे?" दुसरा म्हणाला.
"होय," त्याने उत्तर दिले; "भीतीने केक आणि जेलीपेक्षा शांततेत बीन्स आणि ब्रेड चांगले आहे."
0 Comments